Στα Χρόνια της Αθωότητας #2

 

                  

                                                                                    

Στα Χρόνια της Αθωότητας

 Τα χρόνια περνάνε ανεπιστρεπτί και γρήγορα. Τόσο γρήγορα που δεν το καταλαβαίνουμε. Ευτυχώς που υπάρχουν και οι φωτογραφίες. Φωτογραφίες που μας δείχνουν πως είμασταν. Τότε, που το μόνο που μας ενδιέφερε ήταν το παιχνίδι, το παιχνίδι και ένα ...κομμάτι ψωμί.

Τότε που όλα για εμάς ήταν αθώα. Ηταν τότε τα ΧΡΟΝΙΑ ΤΗΣ ΑΘΩΟΤΗΤΑΣ!!!

Σοφία του Κώστα Παπαδόπουλου

Γιώργος Ταχμαζίδης, Πανούλης Χ'παναγής,
 Στέφανος Παπαδόπουλος

                                          

Μνήμες οικογένειας.

Ταξίδι πίσω  στο χρόνο μας προσφέρουν οι φωτογραφίες. Αποτυπώνουν "μια στιγμή". Μια συγκεκριμένη "στιγμή" που όμως κρατάει μια αιωνιότητα.

 Βλέποντας τη φωτογραφία, αναπολείς το παρελθόν σου. Βλέπεις τα χρόνια της αθωότητας και της ξεγνοιασιάς.

Τότε που  όλα ήταν διαφορετικά. Πιο ήρεμα. Πιο χαλαρά.

Που όλα τα μέλη  της οικογένειας ήταν δεμένα μεταξύ τους.

 

5-9-1948

 

Αναμνήσεις #2

  Σε προηγούμενη ανάρτηση (εδώ),  αναφερθήκαμε στις χαρές, στις γιορτές και στους γάμους που γινόντουσαν στο χωριό και ήταν μια ευκαίρια για να βρεθούν οι χωριανοί για να ξεσκάσουν και να ξεφύγουν λίγο από την καθημερινότητα και την ρουτίνα της ζωής.

 Φαίνεται,  ότι αυτό το  "μικρόβιο" των  παππούδων και των γονιών μας, το κληρονόμησαν και οι επόμενες γενιές. Με κάθε ευκαιρία, όπου βρεθούν και σταθούν, αποδεικνύουν ότι είναι γνήσιοι γλεντζέδες Χρυσοκεφαλιώτες!!!

 

Αναμνήσεις

Κάποτε ο Γιώργος Δροσίνης είχε γράψει " Η ΑΛΗΘΙΝΗ ΕΥΤΥΧΊΑ ΒΡΙΣΚΕΤΑΙ ΣΤΙΣ ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΕΛΠΙΔΑ", και ο Cesare Pavese (Ιταλός συγγραφέας) είχε πει "Ο πλούτος της ζωής βρίσκεται στις αναμνήσεις που έχουμε ξεχάσει. Δεν θυμόμαστε μέρες. Θυμόμαστε λεπτά".

 Λεπτά που περνάνε και χάνονται αλλά πίσω τους αφήνουν ευχάριστες στιγμές που τις νοσταλγούμαι πολύ αργότερα. Κάποιες τέτοιες στιγμές θα προσπαθήσουμε να θυμηθούμε μέσα από κάποιες φωτογραφίες.

Φωτογραφίες από γλέντια, πανηγύρια, γάμους, γιορτές. Φωτογραφίες που μας βοηθάνε να θυμόμαστε αυτά τα λεπτά που έχουν περάσει ανεπιστρεπί.

 

Υ.Γ. πρώτη ανάρτηση έγινε στις 26/5/2012

ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΧΩΡΙΟΥ ΧΡΥΣΟΚΕΦΑΛΟΣ (2ο μέρος)

 Εδώ μπορείτε να διαβάστε το 1ο μέρος.

 

    

Από το 1923 έως το 1933 εγκαταστάθηκαν στο χωριό μας 200 περίπου προσφυγικές οικογένειες από τον Πόντο, την Θράκη και την Μικρασία με πληθυσμό 900 κατοίκων. Από τις 200 αυτές οικογένειες οι περισσότερες κατάγοταν από τον Πόντο. Σήμερα (σ.σ. τέλη δεκαετίας του 1960) το χωριό μας κατοικείται πάλι από 200 οικογένειες αν και πέρασαν 43 χρόνια από τότε, γιατί μερικές οικογένειες μέσ' στον πόλεμο μετοίκησαν στην περιφέρεια Γιδά (σ.σ. Αλεξάνδρεια Ημαθίας) και δεν επέστρεψαν.

 
  Το χωριό μας λεγόταν Βούλκοβο από την σλαυϊκή λέξη Βόλκ=λύκος, γιατί απ' τα παλιά τα χρόνια μέχρι σήμερα οι λύκοι προξενούν μεγάλη φθορά στα κοπάδια του χωριού μας. Λίγα χρόνια ύστερα από την εγκατάσταση των προσφύγων στο χωριό μας η νομαρχία Δράμας επειδή ήθελε να εξελληνίση τα ονόματα των χωριών ζήτησε και τη δική μας γνωμάτευση για την νέα ονομασία του χωριού μας. Εμείς για τους ανωτέρω λόγους γνωματεύσαμε πως το χωριό μας πρέπει να ονομάσθη Λυκοχώρι, μα η νομαρχία απάντησε πως το όνομα Λυκοχώρι δόθηκε σε άλλα χωριά. Λίγο ύστερα η νομαρχία ανακοίνωσε πως το χωριό μας θα ονομασθή Χρυσοκέφαλος γιατί οι περισσότεροι κάτοικοι του χωριού κατάγονται από την περιφέρεια Τραπεζούντος, όπου ο Μητροπολιτικός ναός στην εποχή των Κομνηνών είχε το όνομα "ΠΑΝΑΓΙΑ Η ΧΡΥΣΟΚΕΦΑΛΟΣ".

 

Συνεχίζεται... 

 

Υ.Γ. Η πρώτη ανάρτηση έγινε στις 1/1/2012.

 

ΧΡΥΣΟΚΕΦΑΛΟΣ. Μια ιστορία με άλλα λόγια.

Εχουμε την τιμή και την χαρά να φιλοξενούμε ένα κείμενο που έγραψε ένας  συγχωριανός μας πριν αρκετά χρόνια, το 1996  συγκεκριμένα, σε μια ποντιακή εφημερίδα. Αναφέρεται στην ιστορία του χωριού μας με λίγα λόγια. Ο συγγραφέας είναι ο Γιώργος Ισ. Μουρουζίδης.

 

ΧΡΥΣΟΚΕΦΑΛΟΣ

            Στο βόρειο μέρος του Νομού Δράμας και σε απόσταση 46 χιλιομέτρων από αυτή, βρίσκεται το Χρυσοκέφαλο, ένα από τα δεκαεπτά χωριά της επαρχίας Κάτω Νευροκοπίου. Το χωριό μας οφείλει το όνομα του στον Μητροπολιτικό Ναό της Τραπεζούντας που την εποχή των Κομνηνών ήταν αφιερωμένος στην χάρη της « Παναγίας της Χρυσοκεφάλου», από όπου και κατάγεται το σύνολο σχεδόν των κατοίκων του. Από το 1923 έως και το 1933 και σε εφαρμογή της συνθήκης της Λωζάνης εγκαταστάθηκαν στο χωριό διακόσιες περίπου οικογένειες προερχόμενες από τις βρυσομάνες του Ελληνισμού, την ευρύτερη Θράκη, τα παράλια της Μικρασίας και κυρίως τον Πόντο.  Άνθρωποι με καταρρακωμένο  ηθικό και αξιοπρέπεια, θύματα της αδικίας και της ταλαιπωρίας που θπέστησαν από την λογική της νέας τάξης πραγμάτων στην περιοχή, επιδίδονται με την εργατικότητα, τον ζήλο για την πρόοδο και την κοινωνική συνείδηση που ανά τους αιώνες διέκριναν την φυλή μας στο αγώνα της επιβίωσης της προσωπικής και οικογενειακής τους αναστήλωσης καθώς  και της κοινοτικής  αναβάθμισης. Οι Τούρκοι κάτοικοι του οι οποίοι ήταν εξισλαμισθέντες  και Βουλγαρικής καταγωγής το εγκαταλείπουν την άνοιξη του 1924.

           Με πρωτεργάτη τον αείμνηστο δημοδιδάσκαλο κύριο Νυμφόπουλο και την συνδρομή όλων των κατοίκων της νεοσύστατης αυτής κοινότητας, οι οποίοι παρά την εξαθλίωση και την εγκατάλειψη την οποία βίωναν στο εξασθενημένο από τους πολέμους Ελληνικό κράτος, θεμελιώνεται τον Απρίλιο του 1927 νέο δημοτικό σχολείο όπου θα μάθουν τα πρώτα τους γράμματα εκατοντάδες Χρυσοκεφαλιώτες.

              Δέκα  χρόνια περίπου αργότερα, γύρω στο 1938 ξεκινάει η ανέγερση του ναού στη θέση του τουρκικού τζαμιού στο κέντρο του χωριού.