Εδώ μπορείτε να διαβάσετε το 6ο μέρος.
Οι
πρόσφυγες καταγίνονται βέβαια και στην κτηνοτροφία, μα η έλλειψη
βοσκησίμων εκτάσεων, όπως είπαμε, περιορίζει τον ζήλο τους, και έτσι
μετά δυσκολίας κατορθώνουν να συντηρήσουν ούτε και 50 ζευγάρια
βώδια, 250 γαλακτοφόρες αγελάδες και λίγα άλογα και βουβάλια , τα οποία
σέρνουν καθημερινά μαζί τους για να τα κουτσοβόσκουν στους δρόμους και
σε κάτι χέρσα χωράφια. Η κατάσταση αυτή, δηλαδή ο περιορισμός των
ζευγαριών κατά 60% συνετέλεσε να δοθή κάποια σοβαρή ώθηση στην μηχανική
καλλιέργεια ή καλύτερα να πούμε πως η πρόοδος της μηχανικής
καλλιέργειας συνετέλεσε στο να περιορισθούν τα ζευγάρια.
Οι αγελάδες μας κατά 80% είναι καλής ράτσας και έτσι οι χωρικοί μας
μπορούν να πουλήσουν στο τυρεμπόριο κάμποσα εκατομμύρια κιλά γάλα κάθε
χρόνο. Είκοσι και τριάντα χρόνια πριν οι δικοί μας πρόσφυγες το ζήτημα
του επιβήτορα το θεωρούσαν ασήμαντο. Οι Τούρκοι αν και συνολικά
διατηρούσαν λιγώτερες αγελάδες από εμάς, μολοταύτα είχαν αρκετούς
επιβήτορες ράτσας καλής. Τι έκαναν όμως οι δικοί μας πρόσφυγες; Για τις
400 περίπου αγελάδες τους διατηρούσαν 2-3 επιβήτορες της πλέον
ελεεινής ράτσας, ηλικίας μόλις 2-3 χρονών, έτυχε δε κάποτε να διατηρούν
μονάχα έναν επιβήτορα της ίδιας ράτσας και της ίδιας ηλικίας. Μετά το
1950 το ζήτημα του επιβήτορα λύθηκε οπωσδήποτε χάρις στην ιδιωτική
πρωτοβουλία του Κων. Γεωργιάδη, ο οποίος συντηρούσε επιβήτορα πολύ καλής
ράτσας. Τώρα τελευταία η επιστήμη έλυσε το ζήτημα του επιβήτορα δια
της σπερματεγχύσεως, η οποία ενεργείται από την Κτηνιατρική Υπηρεσία.
