ΘΕΟΦΑΝΕΙΑ ΣΤΟ ΧΩΡΙΟ.

    

Του Γιώργου Μουρουζίδη.

 

 Ο καθαγιασμός των υδάτων στο ποτάμι του χωριού, στα μέσα της δεκαετίας του 1950. Από το σχήμα και μόνο, μπορώ διακρίνω τον τότε ιερέα του χωριού τον παπά-Θόδωρο. Ο παπα-Θόδωρος γεννήθηκε το 1880 στην Σαμψούντα, όπου και χειροτονήθηκε.

   Ήταν τουρκόφωνος, αλλά φλογερός πόντιος και πατριώτης. Στο καράβι του ξεριζωμού έχασε την γυναίκα του και τον γιό του, από ελονοσία. Στο χωριό ζούσε με τον ψυχογιό του, τον Λεόντη και την βαφτιστικιά και ψυχοκόρη του, την Μαρία. Απότοκα ξεκληρισμένων οικογενειών και τα δυο παιδιά. Της Μαρίας ο άνδρας χάθηκε στον πόλεμο. Η συμπεριφορά του παπά απέναντι στα παιδιά ήταν σκληρή.

 

   Το τελετουργικό το βελτίωσε με την βοήθεια του σπουδαγμένου και εξαιρετικού Τραπεζούντιου ψάλτη Σωτηριάδη (πατέρα του Θεόδωρου). 

 

   Λέγεται ότι, στις αρχές της δεκαετίας του 50 εκκλησιάστηκε στην εκκλησία του χωριού αξιωματικός του στρατού, ο οποίος αφού παρακολούθησε την λειτουργία θέλησε στην συνέχεια να επικοινωνήσει με τον ιερέα, εξεπλάγη όμως όταν διαπίστωσε πως ο παπάς δεν μιλούσε ελληνικά.

 

   Το επώνυμο του ήταν Ελευθεριάδης, ενώ του ψυχογιού του Χ΄΄Αλεξιάδης, το Αμανατίδης τους δόθηκε συμβατικά όπως και σε πολλές άλλες περιπτώσεις.

 

   Συχνά καβαλούσε το άλογο του, χειμώνα – καλοκαίρι, με το καλιμαύχι στον κόρφο του, για να λειτουργήσει ή να συλλειτουργήσει στα διπλανά χωριά. Διακόνησε μέχρι το 1958 και απεβίωσε το 1970.

                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                     .                                                                                                                                                                                

  

Ο ΝΑΟΣ ΤΟΥ ΧΩΡΙΟΥ ΜΑΣ

 Σαν να μην μας έφταναν οι τόσες περιπέτειες για την αξιοποίηση του πλούτου του χωριού μας, μας ήρθε καβάλα και το ζήτημα του ναού του χωριού μας.
 
Το ζήτημα τούτο έχει ως εξής: Η ανέγερση του ναού μας άρχισε κατά το 1938 και τελείωσε κατά το 1955. Είχε και έχει ο ναός μας δύο εξωτερικές πόρτες, από τις οποίες την κυριώτερη που βλέπει προς Βορράν κατάντικρυ στο κέντρο του χωριού και στο δημόσιο δρόμο ζήτησε να την κλείση με τοίχο ο αείμνηστος Μητροπολίτης μας Αγαθάγγελος κατά το 1955, και αντ' αυτής σχεδίασε ούτος ν'ανοίξη κάτω από τα πλαγινά παράθυρα που σκεπάστηκαν εσχάτως από το καμπαναριό, μία πορτίτσα ύψους ενός περίπου μέτρου. Σχηματίσθηκε αμέσως μία τριμελής επιτροπή, από εμένα, τον Μανώλη Μαχαίραν και τον Αλέξανδρο Στεφανίδη, η οποία επιτροπή,

διαμαρτυρήθηκε εντονώτατα στον Μητροπολίτη, και εδήλωσεν εις αυτόν ότι είναι αδικία και αηδία να κλείση διαπαντός η πλέον εμφανίσιμη και μοναδική πόρτα του ναού μας,  η οποία πόρτα προσδίδει αφάνταστη μεγαλπρέπεια στην εμφάνιση του κτιρίου του ναού. Ο Μητρπολίτης μας απείλησε με συλλήψεις για να μας αναγκάση να υποχωρήσωμε, αλλ' εμείς βρήκαμε τους τεχνίτες που ανέλαβαν το γκρέμισμα της πόρτας και τους απείλησαμε με τη σειρά μας, και τότε αυτοί ειδοποίησαν τον Μητροπολίτη ότι αδυνατούν ν' αγγίξουν την πόρτα γιατί προβάλλεται από τους κατοίκους μεγάλη αντίδραση. Ο Μητροπολίτης υποχώρησε, και τώρα η πόρτα εκείνη η θαυμάσια, η μεγαλόπρεπη στέκεται στην θέση της ανέγγιχτη προς τιμήν της Επιτροπής που σχηματίσθηκε. Και σαν θέλετε το σωστό, η πόρτα αυτή ωνομάσθηκε από τον φιλοπαίγμονα λαόν μας πόρτα του Νυμφόπουλου.

   Μετά το 1962 φτιάχθηκε και το καμπαναριό του ναού μας με τις άοκνες προσπάθειες του εφημρίου του ναού μας Παπά Ελευθερίου Ιωσηφίδη.