Όμορφες γειτονιές του χωριού.

 Η ομορφιά του χωριού μας μέσα από τον φωτογραφικό φακό της συγχωριανής μας Σία Κερασσίδου, την οποία και ευχαριστούμε θερμά.

ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΧΩΡΙΟΥ ΧΡΥΣΟΚΕΦΑΛΟΣ (9ο μέρος)

 

  Εδώ  μπορείτε να διαβάσετε το 8ο μέρος.

 

 Εδώ που έγραψα ότι το χωριό μας είναι ο παράδεισος της Μακεδονίας εμπνεύσθηκα από τυχαίο περιστατικό, το εξής: Προπολεμικώς εκεί που καλλιεργούσα μερικά μου χωράφια, έτυχε να σπείρω πατάτες στο καλύτερο και αποδοτικώτερο χωράφι μου που βρίσκεται κατά την πλευρά του Καρπουζλουκιού, στην τοποθεσία Φασουλώνας. Πήρα τότε από 2 στρέμματα του χωραφιού μου αυτού 3600 οκάδες πατάτες (σ.σ. 4615 κιλά). Και σκέφθηκα: «Αφού από ξερικό χωράφι παίρνω 1800 οκάδες πατάτες  κατά στρέμμα, αυτό το ίδιο χωράφι μου εάν ποτισθή, θα μου δώση 3000 οκάδες κατά στρέμμα. Να ιδούμε όμως αν υπάρχουν υπόγεια νερά σε μικρό βάθος για να το εκμεταλλευθώ για το πότισμα». Αυτή η σκέψη μ΄ έκαμε να σκαλίσω μία γωνιά του χωραφιού, την δυτική γωνιά στην κάτω πλευρά του χωραφιού μου αυτού που συνορεύει με το κτήμα του Κων. Στεφανίδη. Προς μεγάλη μου έκπληξη παρετήρησα ότι σε βάθος μισού μέτρου ανέβλυσε νερό. Και επειδή η όρεξη έρχεται τρώγοντας σκάλισα 50 πόντους ακόμα, και είδα να αναβλύζη νερό μπόλικο, και φαντάσθηκα  πως έχω την θάλασσα κλατω από τα πόδια μου! Σήμερα οι χωρικοί μας είναι ενθουσιασμένοι από την διαπίστωσιν ότι το έδαφος του κάμπου μας εφ΄ όσον έχει υπόγεια νερά έχει την αντοχή του στην ανομβρία, και δεν καταγίνονται να χρησιμοποιήσουν τα υπόγεια νερά για το πότισμα των χωραφιών τους, παρά χρησιμοποιούν τα νερά του ποταμίσκου  Χρυσοκεφάλου - Λευκογείων για το πότισμα των χωραφιών του κάμπου μας και έτσι έχομε όχι παράδεισο αλλά τον υπερπαράδεισο της Μακεδονίας.  

Δημογραφικά στοιχεία.

 

 Οπως αναφέρει ο δάσκαλος του χωριού, ο αείμνηστος Νυμφόπουλος Μιλτιάδης στο βιβλίο του ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΧΩΡΙΟΥ ΧΡΥΣΟΚΕΦΑΛΟΣ ΔΡΑΜΑΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΣΧΟΛΕΙΟΥ ΤΟΥ, μέχρι το 1933 εγκαταστάθηκαν στο χωριό περίπου 200 οικογένειες.

 

 Το  1940 οι κάτοικοι του χωριού ήταν περίπου 1000. Για την ακρίβεια 979.

   Λόγω του πολέμου που μεσολάβησε και αρκετών χωριανών που προτίμησαν να μην επιστρέψουν στο χωριό αλλά να παραμείνουν και να κάνουν ένα νέο ξεκίνημα στην ζωή τους στα μέρη που κατέφυγαν κατά την κατοχή (Γιαννιτσά, Πλατύ κ.α.) η απογραφή που πραγματοποιήθηκε το 1951 από την ΕΛΣΤΑΤ  βρίσκει το χωριό με 653 κατοίκους. (Τότε ξεκίνησε και η γνωστή μας ανά δέκα χρόνια απογραφή. Εως τότε γινόταν σε ακανόνιστα χρονικά διαστήματα).

   Η συνέχεια είναι γνωστή.

   Πολλοί συγχωριανοί μεταναστεύουν σε άλλες περιοχές της χώρας και σε άλλα κράτη για μια καλύτερη ζωή, με αποτέλεσμα ο πληθυσμός του χωριού όλο και να συρρικνώνεται. Στην τελευταία απογραφή που έγινε το 2011 οι κάτοικοι του χωριού ήταν 344.
 

   Το 2021 είναι να γίνει νέα απογραφή.
   

    Πόσοι άραγε θα έχουν απομείνει;

Στον παρακάτω σύνδεσμο PAMENEVROKOPI μπορείτε να δείτε έναν διαδραστικό χάρτη με το πόσους κατοίκους είχε το χωριό (αλλά και των υπόλοιπων  χωριών του λεκανοπεδίου) στις απογραφές που πραγματοποίησε η ΕΛΣΤΑΤ.

 

ΘΕΟΦΑΝΕΙΑ ΣΤΟ ΧΩΡΙΟ.

    

Του Γιώργου Μουρουζίδη.

 

 Ο καθαγιασμός των υδάτων στο ποτάμι του χωριού, στα μέσα της δεκαετίας του 1950. Από το σχήμα και μόνο, μπορώ διακρίνω τον τότε ιερέα του χωριού τον παπά-Θόδωρο. Ο παπα-Θόδωρος γεννήθηκε το 1880 στην Σαμψούντα, όπου και χειροτονήθηκε.

   Ήταν τουρκόφωνος, αλλά φλογερός πόντιος και πατριώτης. Στο καράβι του ξεριζωμού έχασε την γυναίκα του και τον γιό του, από ελονοσία. Στο χωριό ζούσε με τον ψυχογιό του, τον Λεόντη και την βαφτιστικιά και ψυχοκόρη του, την Μαρία. Απότοκα ξεκληρισμένων οικογενειών και τα δυο παιδιά. Της Μαρίας ο άνδρας χάθηκε στον πόλεμο. Η συμπεριφορά του παπά απέναντι στα παιδιά ήταν σκληρή.

 

   Το τελετουργικό το βελτίωσε με την βοήθεια του σπουδαγμένου και εξαιρετικού Τραπεζούντιου ψάλτη Σωτηριάδη (πατέρα του Θεόδωρου). 

 

   Λέγεται ότι, στις αρχές της δεκαετίας του 50 εκκλησιάστηκε στην εκκλησία του χωριού αξιωματικός του στρατού, ο οποίος αφού παρακολούθησε την λειτουργία θέλησε στην συνέχεια να επικοινωνήσει με τον ιερέα, εξεπλάγη όμως όταν διαπίστωσε πως ο παπάς δεν μιλούσε ελληνικά.

 

   Το επώνυμο του ήταν Ελευθεριάδης, ενώ του ψυχογιού του Χ΄΄Αλεξιάδης, το Αμανατίδης τους δόθηκε συμβατικά όπως και σε πολλές άλλες περιπτώσεις.

 

   Συχνά καβαλούσε το άλογο του, χειμώνα – καλοκαίρι, με το καλιμαύχι στον κόρφο του, για να λειτουργήσει ή να συλλειτουργήσει στα διπλανά χωριά. Διακόνησε μέχρι το 1958 και απεβίωσε το 1970.

                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                     .                                                                                                                                                                                

  

Ο ΝΑΟΣ ΤΟΥ ΧΩΡΙΟΥ ΜΑΣ

 Σαν να μην μας έφταναν οι τόσες περιπέτειες για την αξιοποίηση του πλούτου του χωριού μας, μας ήρθε καβάλα και το ζήτημα του ναού του χωριού μας.
 
Το ζήτημα τούτο έχει ως εξής: Η ανέγερση του ναού μας άρχισε κατά το 1938 και τελείωσε κατά το 1955. Είχε και έχει ο ναός μας δύο εξωτερικές πόρτες, από τις οποίες την κυριώτερη που βλέπει προς Βορράν κατάντικρυ στο κέντρο του χωριού και στο δημόσιο δρόμο ζήτησε να την κλείση με τοίχο ο αείμνηστος Μητροπολίτης μας Αγαθάγγελος κατά το 1955, και αντ' αυτής σχεδίασε ούτος ν'ανοίξη κάτω από τα πλαγινά παράθυρα που σκεπάστηκαν εσχάτως από το καμπαναριό, μία πορτίτσα ύψους ενός περίπου μέτρου. Σχηματίσθηκε αμέσως μία τριμελής επιτροπή, από εμένα, τον Μανώλη Μαχαίραν και τον Αλέξανδρο Στεφανίδη, η οποία επιτροπή,

διαμαρτυρήθηκε εντονώτατα στον Μητροπολίτη, και εδήλωσεν εις αυτόν ότι είναι αδικία και αηδία να κλείση διαπαντός η πλέον εμφανίσιμη και μοναδική πόρτα του ναού μας,  η οποία πόρτα προσδίδει αφάνταστη μεγαλπρέπεια στην εμφάνιση του κτιρίου του ναού. Ο Μητρπολίτης μας απείλησε με συλλήψεις για να μας αναγκάση να υποχωρήσωμε, αλλ' εμείς βρήκαμε τους τεχνίτες που ανέλαβαν το γκρέμισμα της πόρτας και τους απείλησαμε με τη σειρά μας, και τότε αυτοί ειδοποίησαν τον Μητροπολίτη ότι αδυνατούν ν' αγγίξουν την πόρτα γιατί προβάλλεται από τους κατοίκους μεγάλη αντίδραση. Ο Μητροπολίτης υποχώρησε, και τώρα η πόρτα εκείνη η θαυμάσια, η μεγαλόπρεπη στέκεται στην θέση της ανέγγιχτη προς τιμήν της Επιτροπής που σχηματίσθηκε. Και σαν θέλετε το σωστό, η πόρτα αυτή ωνομάσθηκε από τον φιλοπαίγμονα λαόν μας πόρτα του Νυμφόπουλου.

   Μετά το 1962 φτιάχθηκε και το καμπαναριό του ναού μας με τις άοκνες προσπάθειες του εφημρίου του ναού μας Παπά Ελευθερίου Ιωσηφίδη.