ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΧΩΡΙΟΥ ΧΡΥΣΟΚΕΦΑΛΟΣ (6ο μέρος)

 Εδώ μπορείτε να διαβάστε το 5ο μέρος

 

 Εκτός από την αδικία αυτή που μας έγινε με τον εκμηδενισμό των βοσκησίμων εκτάσεών μας ζήτησαν και οι Λευκογειάτες κατά την χάραξη των συνόρων μας με την Κοινότητά τους να περιορίσουν κατά πολύ την καλλιεργήσιμη έκταση της Κοινότητός μας, και προς τούτο επίεσαν επί παρουσία μας  κατά το 1928 ισχυρά την αρμόδια επί της χαράξεως των συνόρων των Κοινοτήτων Λευκογείων και Χρυσοκεφάλου επιτροπή, που την αποτελούσαν ο Ειρηνοδίκης Νευροκοπίου Λογοθέτης, ο τότε Προϊστάμενος
της Γεωργικής Υπηρεσίας Δράμας και ο τότε υποδιοικητής της Χωροφυλακής Νευροκοπίου. Ακούσαμε τότε τα μέλη της Επιτροπής, και μάλιστα τον Ειρηνοδίκην, να λέγουν τα εξής:       

  

«Καλέ, αυτοί οι Μπελοτιντσαίοι εννοούν να φαν όλο τον κάμπο». Η Επιτροπή τότε ενέδωσε κατά τι στις πιέσεις, και έτσι μας έφυγαν κάπου 500 στρέμματα του κάμπου προς όφελος των Λευκογειάτων.

   Και ας ήσαν μονάχα αυτά. Οι Λευκογειάτες μίαν ωραία πρωία  του 1928 εισώρμησαν βίαια στον κάμπο μας και άρχισαν να οργώνουν αυθαιρέτως πολλά χωράφια μας που βρίσκονταν στην τοποθεσίαν Μαυράν. Το δικό μου χωράφι το ώργωσε  κάποιος Ταγκαλίδης αφού με έδιωξε και με κυνήγησε  ως ένα διάστημα. Εννοείται το χωριό μας τότε προέβη σε σοβαρά διαβήματα στις Εποικιστικές Αρχές, οι ποίες απεμάκρυναν επί τέλους τους εισβολείς  και ησυχάσαμε. Και εντύπωση μας έκαμε το γεγονός ότι οι Λευκογειάτες αν και έβλεπαν τους κατοίκους της Εξοχής να κατέχουν απεράντους καλλιεργήσιμες εκτάσεις, ούτε  ψ ι τ  τους είπαν. Και έτσι ο γεωργικός κλήρος των κατοίκων Εξοχής ανέρχεται σε 33 στρέμματα και περνά τον κλήρο των Λευκογειατών κατά 9 στρέμματα.
 
   Οι Τούρκοι μας κατώρθωναν να λιπαίνουν όλα τα χωράφια τους με την κοπριά των γιδοπροβάτων τους και είχαν απέραντη εσοδεία σιτηρών όπως είπαμε, ενώ εμείς οι σημερινοί πρόσφυγες αν και εξοδεύωμε μεγάλα ποσά στα πανάκριβα χημικά λιπάσματα μετά δυσκολίας μπορέσαμε να φτάσουμε τους Τούρκους στην εσοδεία αυτή. Με την καλιέργεια των σιτηρών μας έγινε το εξής σοβαρό μετά το 1952. Οι πρόσφυγες αργά αντιλήφθηκαν ότι αξίζει τον κόπο η καλλιέργεια των σιτηρών με τα χημικά λιπάσματα. Από το 1952 άρχισε εντατικά η χρήση των λιπασμάτων , και ενώ προ του 1952 βλέπαμε που και που λίγα χωράφια σπαρμένα σιτηρά, στα από του 1952-1956 χρόνια, ο μισός κάμπος μας σκέπαστηκε με σιτάρι. Και επειδή κατά την λαϊκή παροιμία τ ρ ώ γ ο ν τ α ς   α ν ο ί γ ε ι   η   ό ρ ε ξ η, οι πρόσφυγες μας μετά το 1956 ζήτησαν να επεκτείνουν την σιτοκαλλιέργεια ως το ανώτατο όριο. Επειδή όμως τα χωράφια τους δεν ήσαν επαρκή, αναγκάσθηκαν να τα σπείρουν με σιτάρι πολλά χρόνια συνέχεια, ενώ είχαν μέχρι το 1956 την συνήθεια να εφαρμόσουν την αμειψισπορά (σ.σ. εναλλαγή καλλιέργειας - αγρανάπαυση). Και το  χειρότερο, αυτοί που σπέρνουν σιτάρι συνέχεια τα χωράφια τους, δεν σκέβονται τουλάχιστον να τα οργώσουν ευθύς μετά τον θερισμό και αργότερα άλλες δύο φορές , για να ευδοκιμήση το σιτάρι . Την τακτική αυτή την έχουν οι γεωργοί μας όχι μονάχα στο σιτάρι, αλλά και στις πατάτες. Τι να τους πης;

 

συνεχίζεται...